(Ξένη Δημοσίευση) Μετεκλογικά, αλλά και προεκλογικά (;) παιχνιδάκια

Αναδημοσιεύουμε άρθρο της κ. Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, που αφορά εκτίμησή της για τη μετεκλογική περίοδο που διανύουμε.

Αυτό που κυρίως προβληματίζει, στη μετεκλογική περίοδο, δεν είναι τόσο η εμφανής αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας, όσο η απτόητα συνεχιζόμενη τρομοκράτηση του λαού. Τα δύο πολιτικά κόμματα, αν και αποδοκιμάστηκαν, έντονα, από την τελευταία λαϊκή ετυμηγορία δείχνουν να μην έχουν διόλου συνειδητοποιήσει το γιατί. Εξακολουθούν, λοιπόν, να υποστηρίζουν, με περισσή επιπολαιότητα, αλλά και απύθμενο κυνισμό,
ότι η μοναδική, πράγματι, λύση που απέμεινε στην Ελλάδα,- που οι ίδιοι με τις υπογραφές τους κατέστρεψαν-, δεν είναι εφικτή, είναι επικίνδυνη, ή και απραγματοποίητη. Ουσιαστικά, παρά τη φαινομενική τους βούληση για συνεργασία, παραμένουν προσκολλημένοι στα Μνημονιακά.
Η συμπεριφορά αυτή των δύο πάλαι ποτέ «μεγάλων κομμάτων» παραβιάζει κατάφορα μία από τις βασικότερες εντολές της κάλπης, αυτήν δηλαδή της ανάγκης σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας, που να βρίσκεται σαφώς εκτός Μνημονίων και συμπαρομαρτούντων. Η μεγάλη, δηλαδή, πλειοψηφία των ψηφοφόρων πιστεύει – και δεν κάνει λάθος- ότι για να βγούμε από το εγκληματικό περιβάλλον των Μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και όλου αυτού του συρφετού, που η υλοποίησή του αφανίζει την Ελλάδα και τους Έλληνες, πρέπει όλοι μαζί να αρνηθούμε, αποφασιστικά, την εφαρμογή του. Όλοι μαζί κυρίως, όμως, εκείνοι που, όχι μόνο έβαζαν τις υπογραφές τους, κάτω από τα επαίσχυντα αυτά κείμενα, αλλά και μέχρι προχθές εναγωνίως αναζητούσαν τρόπους αποδοτικότερης εφαρμογής του περιεχομένου τους.
Δεν απαίτησε, ακριβώς, ο ελληνικός λαός έγγραφη μεταμέλεια των πρωτεργατών της ελληνικής καταστροφής, αλλά ειλικρινή συμπόρευση με τους υπολοίπους, στον αγώνα, έτσι που να του δοθεί χάρη από την καταδίκη του σε θάνατο.
Δυστυχώς, όμως, φάνηκε αμέσως πως οι Μνημονιακοί, σε πείσμα του συντριπτικού αποτελέσματος της κάλπης, ήταν αποφασισμένοι να υπερασπιστούν με όλους τους τρόπους τα Μνημόνια, με αποτέλεσμα να είμαστε μάρτυρες συζήτησης «μεταξύ κωφών», και συζήτησης που παραβιάζει κατάφορα τους βασικούς κανόνες της απλής λογικής.
Έτσι, όπως, ακριβώς, και πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου, στο επίκεντρο των απειλών, εναντίον του λαού και της ελευθερίας επιλογών του αιωρείται ο ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ της εξόδου από το ευρώ, που ακολουθείται από έωλα επιχειρήματα της μορφής:

•  Θα χάσουμε μια δεκαετία,− ενόσω ήδη, ακριβώς, εξαιτίας της μνημονιακής πολιτικής έχουμε χάσει πολύ περισσότερο από δεκαετία.
• Θα θιγούν κυρίως οι αδύναμοι − ωσάν, με την άθλια πολιτική των δυόμισι τελευταίων ετών να θίγονται οι «ισχυροί».

Και, ερωτάται, αλήθεια, από πού τα αντλούν αυτά τα μη σοβαρά και χωρίς βάση φόβητρα;
Αλλά, προς τι η απορία, δεδομένου ότι, όπως ανενδοίαστα προκύπτει, η εγχώρια τρομοκράτηση προς την παραπάνω αυτή κατεύθυνση είναι ενορχηστρωμένη με την αντίστοιχη των ιθυνόντων της Τρόικας, οι οποίοι απροκάλυπτα μας απειλούν, ο ένας μετά τον άλλο, ακριβώς με τα ίδια δήθεν επιχειρήματα… λησμονώντας προφανώς ότι δεν υπάρχει νομοθετική πρόβλεψη αποπομπής μέλους από την ευρωζώνη… λησμονώντας ακόμη ότι πριν από ελάχιστες μόνο εβδομάδες οι ίδιοι αυτοί μας διαβεβαίωναν ότι δεν μπορεί να τεθεί ζήτημα εξόδου μας από το ευρώ… λησμονώντας επίσης ότι τα spreads του τελευταίου δανεισμού της Ισπανίας άγγιξαν πια το κόκκινο.
Αλλά, και λησμονώντας πάνω απ’ όλα ότι έχουν στην κατοχή τους, τουλάχιστον, τρεις σοβαρές μελέτες, που τους πληροφορούν για καταστροφικές απώλειες, που ανέρχονται σε τρισεκατομμύρια, αν η Ελλάδα -ή οποιοδήποτε άλλο μέλος της- αποχωρήσει από την ευρωζώνη. Παρά ταύτα, και στα πλαίσια ενός κακόγουστου θεάτρου του παράλογου, μας διαμηνύουν οι εταίροι μας ότι : «κάντε ότι πρέπει γιατί ο κίνδυνος να βρεθείτε εκτός της ευρωζώνης είναι μεγάλος»!!! Πώς να μη σκεφθεί κανείς ότι εντείνουν την τρομοκρατική εκστρατεία, με την ελπίδα αποφυγής ενός ακόμη χειρότερου -για τους ίδιους- αποτελέσματος από τις προσεχείς εκλογές; Πώς ακόμη να μη σκεφθεί κανείς ότι εμφανίζονται πεπεισμένοι ότι απευθύνονται σε λαό ανίκανο να αντιληφθεί οτιδήποτε.
Και τα παράλογα δεν εξαντλούνται: Οι αρχηγοί των δύο κομμάτων, που ο λαός μας τιμώρησε παραδειγματικά, απευθύνονται στον Αλέξη Τσίπρα, που υποστηρίζει το αυταπόδεικτο, για την εθνική μας σωτηρία, αυτό δηλαδή που έπρεπε να κάνουμε από την αρχή, αντί να υπογράφουμε τα άθλια Μνημόνια, διαμηνύοντας του… ότι «οφείλει να τους εγγυηθεί ότι δεν θα θέσει σε κίνδυνο τη χώρα» -ωσάν η χώρα, τώρα, ευημερεί- και ότι «δεν θα την βγάλει από το ευρώ»!!!!  Απαίτηση, διττώς, ανεδαφική, πρώτον επειδή ουδείς μπορεί να μας δείξει την έξοδο της ευρωζώνης, αλλά και δεύτερον επειδή με ασύγγνωστη ελαφρότητα, και σε αντίθεση με αρκετές αντικειμενικές και σοβαρές μελέτες, δεν είναι διόλου βέβαιο, ούτε δεδομένο, ούτε αυταπόδεικτο ότι, παραμένοντας στην ευρωζώνη και με τις παρούσες οικτρές συνθήκες των Μνημονίων, θα έχουμε καλύτερη τύχη, παρά αν επιστρέψουμε στη δραχμή. Πώς, αλήθεια, σε τόσο μα τόσο κρίσιμες ώρες, μπορεί να δικαιολογηθεί τόσης έκτασης επιπολαιότητα, από αυτούς που έλαχε να πρέπει να αποφασίζουν για τις τύχες μας;
Και, ακριβώς, η συνέχιση της δραχμικής τρομοκρατίας, που θα μπορούσε να είναι το ισχυρότατο όπλο μας από την αρχή, αν δεν το είχαμε τόσο μα τόσο απερίσκεπτα απενεργοποιήσει, γίνεται πια εγκληματική σ’ αυτή τη φάση της ελληνικής τραγωδίας, για δύο κυρίως λόγους:

1.  Επειδή, σε ελάχιστο χρόνο, όπως προβλέπεται από όλους τους σοβαρούς οικονομολόγους, θα αναγκαστούμε με δική μας απόφαση να επιστρέψουμε στη δραχμή, για κάποιο διάστημα ή και για πάντα, αν μετά απ’ αυτό δεν υπάρχει πια ευρωζώνη. Είναι, συνεπώς, θέμα ζωής και θανάτου να έχει προετοιμαστεί, και όχι να τρέμει στο άκουσμα του εθνικού του νομίσματος ελληνικός λαός.
2. Επειδή, αυτή η επιστροφή θα έπρεπε να προετοιμαστεί με σοβαρότητα και σε όλες της τις λεπτομέρειες της, έτσι που οι αναπότρεπτες δυσκολίες να μην είναι καταστρεπτικές.

 Δεν είναι, άραγε, απολύτως, κατανοητό ότι η επιμονή της πλειοψηφίας του λαού μας, υπέρ της παραμονής μας στο ευρώ, παρότι τα μέχρι τώρα αποτελέσματά της είναι οικτρά, αποτελεί υποπροϊόν αυτής της συνεχούς και μεθοδευμένης τρομοκράτησής του;;;
9.5.2012
Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Την αρχική δημοσίευση είδαμε στο ΕΠΑΜ Θεσσαλονίκης