Το επιλεκτικό κούρεμα του χρέους, που οργανώθηκε στην βάση των συμφερόντων των λεγόμενων πιστωτών και χωρίς να λαμβάνει καθόλου υπ’ όψιν του τις αντοχές της κοινωνίας, την επισήμως προβλεπόμενη λιτότητα δεκαετιών, η οποία θα μας επιστρέψει σίγουρα σε συνθήκες ζωής του 19ου αιώνα, προγραμματίζεται ερήμην των λαϊκών δυνάμεων. Η αντιλαϊκή επίθεση του καθεστώτος καθίσταται δυνατή στην βάση της διαπίστωσης της ασυντόνιστης λαϊκής δυσαρέσκειας και της πολυδιασπασμένης αντίδρασης των δυνάμεων της εργασίας στον επερχόμενο κοινωνικό και πολιτικό μεσαίωνα. Όλα αυτά συμβαίνουν άλλωστε με την ανοχή των δήθεν αντιμνημονιακών δυνάμεων που εξαντλούνται σε ανέξοδες διαμαρτυρίες, οι οποίες διευκολύνουν την επιβίωση του καθεστώτος.
Πιο συγκεκριμένα, χάρη στο μνημόνιο, η κυβέρνηση προτίθεται να ξεπουλήσει την χώρα έναντι του νέου δανείου των 130 δις. Οι ξένοι τραπεζίτες, που έχουν ήδη ξεφορτωθεί 115 δις από τα 155 δις των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου χρέους που κατείχαν, για να δεχθούν να περικόψουν το 50% των υπόλοιπων 40 δις, απαιτούν:
1) νέα ομόλογα αξίας 20 δις, με ακόμη υψηλότερα επιτόκια (ύψους 7%-8%), που θα εκδοθούν στη βάση του αγγλικού δικαίου, 2) να τους καταβάλλουμε 30 δις σε ρευστό (συμφωνία της 26ης-27ης Οκτωβρίου 2011), 3) τη διευκόλυνσή τους να εισπράξουν τα ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) ύψους τουλάχιστον 60 δις, που κατέχουν οι ίδιοι. Απαιτούν ακόμα να τους εκχωρηθεί δικαίωμα στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας και στο σύνολο των δημοσίων εσόδων.
Παράλληλα, το κούρεμα περιλαμβάνει και τα 85 δις που κατέχουν τα ασφαλιστικά ταμεία, τα ελληνικά αμοιβαία κεφάλαια, οι ελληνικές τράπεζες, οι ασφαλιστικές εταιρείες και τα φυσικά πρόσωπα. Από την πλευρά του, το πολιτικό προσωπικό έχει βέβαια φροντίσει να ξεφορτωθεί 1,5 δις τουλάχιστον των ομολόγων, υποχρεώνοντας τις διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων να τα εξαγοράσουν «εις υγείαν των κορόϊδων»…
Από την άλλη, οι εγχώριες τράπεζες για να αντέξουν, επιδοτούνται με 39 δις σε ρευστό από το ελληνικό δημόσιο, δηλαδή από τα κονδύλια που το ελληνικό κράτος ευελπιστεί να δανειστεί.
Σε αυτό το ποσό προστίθενται 60 δις νέων εγγυήσεων, εντόκων γραμματίων και ομολόγων τριετούς διάρκειας, που θα εκδοθούν ειδικά για τις εγχώριες τράπεζες, ενώ, σύμφωνα με ομολογία του Ε. Βενιζέλου, οι ίδιες τράπεζες ενισχύονται και με 106 δις από ειδικές εκδόσεις ομολόγων τριετούς διάρκειας, στα πλαίσια του νόμου παροχής ρευστότητας προς αυτές. Με λίγα λόγια, από το λεγόμενο PSI (το κούρεμα και την εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων), το ελληνικό κράτος θα βγει φορτωμένο με πρόσθετο χρέος 236 δις ευρώ, τουλάχιστον το 80% του οποίου θα ενταχθεί στο βρετανικό δίκαιο. Θα χρωστάμε τελικά σε κράτη και όχι σε ιδιώτες-επενδυτές. Και, βέβαια, οι «πιστωτές» θα μπορούν στο μέλλον να διεκδικήσουν τα «χρωστούμενα» ενδεχομένως και με στρατιωτικά μέσα… Τέλος, σαν δόλωμα και για να συναινέσει ο ελληνικός λαός στις απαράδεκτες μεθοδεύσεις εναντίον του, προβλέπεται ρύθμιση των ιδιωτικών χρεών των νοικοκυριών, των διαφόρων δανείων που έτσι κι αλλιώς σήμερα αδυνατούν να εξυπηρετήσουν.
Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Ελλάδα επιστρέφει στην προ του 1830 κατάσταση, όταν το σύνολο της ελληνικής επικράτειας ήταν υποθηκευμένο στις τότε «Προστάτιδες Δυνάμεις». Με την αμετάκλητη εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, το πολιτικό προσωπικό προχωρεί αδίστακτα στην κατάλυση του αυθύπαρκτου της ελληνικής Πολιτείας. Πρόκειται για μια διαδικασία πτώχευσης πρωτοφανούς στην παγκόσμια ιστορία και προφανώς για μια εξίσου πρωτοφανή πράξη εσχάτης προδοσίας.
Τα παραπάνω φέρνουν τις συνεπείς αντιμνημονιακές δυνάμεις μπροστά σε τεράστιες ιστορικές ευθύνες. Σε λίγο θα φανεί ποιος αγωνίζεται για τον λαό και ποιος για τους εχθρούς του.
Επείγει, λοιπόν, όσο ποτέ η δημιουργία ενός Ενιαίου Μετώπου οργάνωσης της λαϊκής πάλης.