(Ξένη δημοσίευση) Κώστας Λαπαβίτσας:Η Ελλάδα κατευθύνεται για την κόλαση χάρη στα μπαλώματα στους χειρισμούς της κρίσης από την ΕΕ!

Άρθρο του Κώστα Λαπαβίτσα στην Guardian στις 19 Μάρτη 2012.


Τώρα έχουμε μια δομή χρέους που θα οδηγήσει σε διαμάχες ανάμεσα στην ΕΕ, το ΔΝΤ και σε μια Ελλάδα που της ζήτησαν να συναινέσει στην αυτοκτονία της.

Τελειώνει η κρίση της ευρωζώνης με θρήνους; Αυτή η άποψη κερδίζει έδαφος για διάφορους λόγους.

Πρώτο, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, στήριξε τις τράπεζες παρέχοντας 1 τρις ευρώ ρευστότητα από τον Δεκέμβρη. Δεύτερο, το ελληνικό χρέος αναδομήθηκε, ένα νέο πρόγραμμα διάσωσης έχει συμφωνηθεί, και έχει αποφευχθεί μια χαοτική χρεοκοπία. Ευρύτερα, νέοι κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας έχουν συμφωνηθεί ώστε να ελέγχουν τις ανεύθυνες περιφερειακές οικονομίες.

Η ανταπόκριση των χρηματοπιστωτικών αγορών ήταν θετική. Τα σπρεντς των Ιταλικών και Ισπανικών ομολόγων έχουν πέσει απότομα, τα χρηματιστήρια κινούνται ανοδικά, συμπεριλαμβανομένου και αυτού της Νέας Υόρκης, ενώ ακόμα και κάποια Ελληνικά ομόλογα έχουν αναβαθμιστεί, από τις πολύ κακόβουλους οίκους αξιολόγησης.

Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι λίγο πιο πολύπλοκη. Ας πάρουμε την αναδόμηση του Ελληνικού χρέους. Όταν έσκασε η κρίση το 2010, η Ελλάδα είχε 300 δις ευρώ χρέος, το οποίο βρισκόταν σε συντριπτική πλειοψηφία στα χέρια ιδιωτών πιστωτών και με το Ελληνικό δίκαιο. Θα ήταν τότε επώδυνο, αλλά αρκετά ειλικρινές για τη χώρα να κηρύξει πτώχευση, ώστε να στηθεί πάλι στα πόδια της. Αντίθετα, η ΕΕ προώθησε ένα ακριβό πρόγραμμα δανείων διάσωσης, επέβαλε κτηνώδη λιτότητα και δημιούργησε την χειρότερη ύφεση στην ελληνική ιστορία. Το αποτέλεσμα ήταν ότι στις αρχές του 2012 το Ελληνικό χρέος ανέβηκε στα 370 δις ευρών. Αλλά και από αυτό, μόνο τα 200 δις παρέμεναν σε χέρια ιδιωτών. Σε λιγότερο από δύο χρόνια, η ΕΕ φόρτωσε την Ελλάδα με ένα μεγάλο επίσημο χρέος, που το μεγαλύτερο μέρος τους προέρχονταν από την αποπληρωμή προηγούμενων χρεών, επιτρέποντας σε μεγάλους ιδιώτες επενδυτές να ξεφύγουν χωρίς απώλειες.

Η αναδόμηση το Μάρτιο, απεγκλώβισε τους υπόλοιπους μεγάλους ιδιώτες πιστωτές με όσο γινόταν λιγότερες ζημιές. Οι δανειστές παρέδωσαν τα υπάρχοντα ομόλογα που ήταν κακής ποιότητας, δεχόμενοι νέα ομόλογα, με χαμηλότερη αξία, συν ένα σημαντικό ποσό ρευστού. Εφόσον οι μεγάλες ξένες τράπεζες είχαν ήδη ξεφορτωθεί μεγάλα ποσά ελληνικών ομολόγων, δεν χτυπήθηκαν ιδιαίτερα σκληρά. Οι ελληνικές τράπεζες αντιμετώπισαν μεγάλες απώλειες, αλλά το ελληνικό κράτος συμφώνησε με γενναιοδωρία, να δανειστεί 50 δις ευρώ και να τις επανακεφαλαιοποιήσει. Η πραγματική βλάβη επήλθε σε ασφαλιστικά ταμεία και σε μικρούς κατόχους ομολόγων, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, όπου οι απώλειες ήταν καταστροφικές.

Εάν συνυπολογιστεί ο νέος δανεισμός από το ελληνικό κράτος για να χρηματοδοτήσει την συμφωνία, η πραγματική απομείωση του ελληνικού χρέους το 2012 θα είναι λιγότερη από 10%. Ακόμη χειρότερα, το ελληνικό χρέος θα γίνει κυρίως επίσημο και θα βρίσκεται κάτω από το Αγγλικό δίκαιο. Πάνω από 40 δις ευρώ θα οφείλονται στο ΔΝΤ, το οποίο έχει απόλυτη προτεραιότητα στην αποπληρωμή.

Αυτό που κατόρθωσε λοιπόν η πολιτική της ΕΕ, ήταν να μετατρέψει ένα πρόβλημα χρέους ανάμεσα σε ένα κράτος και τους ιδιώτες δανειστές του, σε πρόβλημα χρέους ανάμεσα σε κράτη και διμερείς οργανισμούς. Όταν η αναδιάρθρωση θα τεθεί και πάλι, θα υπάρχουν μεγάλες διαμάχες ανάμεσα στην Ελλάδα, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, που και οι δύο σχεδόν σίγουρα να χρειαστούν αναδιάρθρωση του χρέους τους στο μέλλον, καλά θα κάνουν να αποφύγουν τον Ελληνικό δρόμο της μεταγωγής επίσημου και ιδιωτικού χρέους.

Και υπάρχουν ακόμα περισσότερα μαθήματα για την περιφέρεια της ευρωζώνης από την ανάπτυξη της ελληνικής τραγωδίας. Το νέο πρόγραμμα διάσωσης υπόσχεται ανάπτυξη με το τσάκισμα των μισθών και την φιλελευθεροποίηση της οικονομίας. Ωστόσο, όσο η Γερμανία κρατά καθηλωμένους τους μισθούς των δικών της εργαζομένων, καμία χώρα της ευρωζώνης δεν μπορεί να κερδίσει σημαντική ανταγωνιστικότητα μειώνοντας τους μισθούς.  Όσον αφορά την φιλελευθεροποίηση, θα ήταν πιο πειστικό εάν εφαρμόζονταν στις μονοπωλιακές δομές που κρατούν ψηλά τις τιμές των τροφίμων και των άλλων αγαθών στην Ελλάδα. Αντίθετα, το σχέδιο είναι να απελευθερωθούν τα επαγγέλματα των γιατρών, των τοπογράφων, των πρατηρίων βενζίνης, των τουριστικών οδηγών και των κομμωτριών.
Η Ελλάδα κατευθύνεται στην στασιμότητα, αλλά ακόμα και αυτό θα φαίνεται επιθυμητό αν το συγκρίνουμε με την κόλαση που θα αντιμετωπίσει η χώρα το 2012-13. Εν μέσω μιας άνευ προηγουμένου ύφεσης, η κυβέρνηση στοχεύει για ένα μεγάλο πρωτογενές πλεόνασμα, και πρόκειται να γίνουν σημαντικές περικοπές στις επενδύσεις και στην κατανάλωση. Οι προοπτικές για την οικονομία και την κοινωνία είναι καταστροφικές.
Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι ο ελληνικός λαός θα συναινέσει στην εθνική αυτοκτονία, όποιες και να είναι οι εμμονές της ελληνικής ελίτ. Το πρόβλημα είναι, ωστόσο, ότι οι πιο λογικές επιλογές χειρισμού της ελληνικής κρίσης έχουν βαθμιαία παρεμποδιστεί αυτά τα δύο χρόνια. Ο δρόμος που έχει μείνει ανοιχτός στη χώρα είναι αυτός της κοινωνικής εξέγερσης που οδηγεί στην χρεοκοπία και την έξοδο από την ευρωζώνη. Αυτό θα φέρει αναπόφευκτα πολιτική αστάθεια, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.
Η ΕΕ αρνήθηκε να χειριστεί την κρίση της ευρωζώνης μέσα από ριζοσπαστικά μέτρα όπως η διαγραφή χρέους και η συνολική αναδιοργάνωση της νομισματικής ένωσης. Αντίθετα έχει παραχαϊδέψει τις τράπεζες και έχει επιβάλει αυστηρή λιτότητα. Η κρίση μπαίνει έτσι σε μια πιο πολύπλοκη και επικίνδυνη φάση και θα εκφραστεί αυτό στην Ελλάδα με την πρώτη ευκαιρία.

Πηγή  www.guardian.co.uk