(Ξένη δημοσίευση) Χίος 100 χρόνια μετά το 1912, του Γιάννη Μακριδάκη

Χρειαζόμαστε φρέσκους, καθαρούς ανθρώπους της τέχνης, για να εκφράσουν την αγωνία τους συνάμα με την αγωνία του ελληνικού λαού.

Κάποια γραπτά του Γιάννη Μακριδάκη που έχουμε δει, δείχνουν ότι αντιλαμβάνεται την σημερινή πραγματικότητα, και συντάσσεται με τον αγωνιζόμενο σήμερα ελληνικό λαό.

Δεν πρέπει να απαιτούμε από ένα λογοτέχνη την "πολιτική καθαρότητα", αλλά το κατά πόσο η φωνή του, εκφράζει βαθύτερες αγωνίες, και νομίζουμε ότι η φωνή του Μακριδάκη είναι μια τέτοια φωνή...

Διαβάστε παρακάτω το άρθρο του με αφορμή την απελευθέρωση της Χίου.

Φέτος κλείνουν 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Χίου και την προσάρτησή της στο νεοελληνικό κράτος.

Μέσα σε αυτό τον αιώνα κρατικής ελληνικότητας, το νησί έζησε δύο λοιμούς (1915-18 και 1941-44) και έχει διαφανεί ήδη ο επερχόμενος τρίτος, δύο παγκοσμίους πολέμους και πάει για τρίτο, έναν εμφύλιο και πάει για δεύτερο, τέσσερις τουλάχιστον χούντες από αυτήν του Πάγκαλου το 1925 έως αυτήν του τραπεζίτη Παπαδήμου σήμερα, βασιλικές οικογένειες, καμιά δεκαριά κυβερνήσεις οικογενειοκρατικές στην κληρονομική δημοκρατία της Ελλάδας, και μια ολιγόχρονη εποχή “ανάπτυξης” με άκρατο υπερδανεισμό από κυβερνήσεις ανήθικες.

Κι έφτασε στο τέλος.

Στο τέλος της ελληνικότητάς της. Η Χίος πεθαίνει μαζί με τον ελλαδισμό. Διότι ο ελλαδισμός πνέει τα λοίσθια. Αυτό το κομμάτι του ευρωπαϊκού χάρτη, με τα πολλά νησιά και τις δαντελωτές ακτές σε πολύ λίγο χρόνο δεν θα ονομάζεται πλέον Ελλάδα. Επίσης, σε μια δυο γενιές δεν θα κατοικείται ούτε από Έλληνες. Με την υπογραφή και του Μνημονίου 2 οι δωσίλογοι συμμορίτες της Βουλής και της Κυβέρνησης, οι οποίοι παραδόθηκαν ήδη στα κρεματόρια της Ιστορίας, έβαλαν τη σφραγίδα του ελλαδικού τέλους.

Η Ελλάδα, και η Χίος μαζί της, υποτάχθηκαν δια παντός στους Γερμανούς και στους διεθνείς τοκογλύφους. Και μαζί με την Ελλάδα, μαζί με το κοινό μας σπίτι, το δημόσιο και τη δημόσια περιουσία επί της οποίας τόσα χρόνια συμπεριφερθήκαμε ως να μην ήταν δική μας αλλά ξένη, η Ελλάδα εκχώρησε και την ιδιωτική περιουσία των πολιτών της, αφού υπέγραψαν ακόμη και την αναγκαστική επίταξη και εκχώρηση στους δανειστές των ιδιόκτητων περιουσιών των Ελλήνων.

Η Ελλάδα πεθαίνει, ο ελλαδισμός τελείωσε άδοξα πριν κλείσει δύο αιώνες και η Χίος πεθαίνει μαζί με τον ελλαδικό χώρο 100 ακριβώς χρόνια από τη μέρα που μπήκε σε αυτόν.

Συντοπίτες και συντοπίτισσες:

Ως η τελευταία γενιά κατοίκων ελλαδικού χώρου, έστω και με τις ζωές και τις περιουσίες μας υπό επίταξη, αυτή την ιστορική στιγμή έχουμε τρεις επιλογές:

1. Ή συνεχίζουμε να κοιτάμε απαθείς και άβουλοι την πορεία των πραγμάτων για να ξυπνήσουμε ένα όμορφο πρωί οσονούπω και να μην μας ανήκει ούτε το σπίτι μας. Ούτε λόγος βέβαια για το τι θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας. Απολύτως τίποτε.

2. Ή σταματούμε κάθε επαγγελματική δραστηριότητά μας από σήμερα, απεργούμε και κλείνουμε τα πάντα και επ’ αόριστον καταλύοντας την οικονομία η οποία είναι το όπλο τους εναντίον μας και κατεβαίνουμε 50.000 άνθρωποι στην πλατεία διαμαρτυρόμενοι συνεχώς, μέρα και νύχτα, μαζικά και όλοι μαζί ως ένα σώμα και μια ψυχή, ξεχνώντας τις όποιες μεταξύ μας αντιπάθειες και εμπάθειες

3. Ή, με απαίτησή μας και σε συνεργασία με τις τοπικές αρχές, κηρύσσουμε την ανεξαρτησία του νησιού και φεύγουμε μόνοι μας από τον ελλαδισμό που πρόδωσαν και ξεπούλησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι Έλληνες πολίτες αναλογικά με τις ευθύνες του ο καθένας, φεύγουμε βέβαια και από την παρακμιακή και ανήθικη Ευρώπη και το νόμισμά της, το οποίο έχει ως μοναδικό Θεό, αφήνοντας τους ανθρώπους στο έλεός του, δίνοντας έτσι ένα δυναμικό μήνυμα στην υπόλοιπη Ελλάδα και στην Ευρώπη του ναζισμού.

Προσωπικά είμαι στη διάθεση οποιουδήποτε συντοπίτη, θέλει να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε.

Ο χρόνος τελείωσε.

Γιάννης Μακριδάκης

akridaki@gmail.com

Πηγή :makridakis.wordpress.com