Αναδημοσιεύουμε ένα ενδιαφέρον άρθρο του Paul Krugman (μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στα Αγγλικά εδώ) για τις δύο κυρίαρχες απόψεις για τις αιτίες της Ευρωπαϊκής κρίσης χρέους και για την ... αληθινή (σύμφωνα με τον παραπάνω αρθρογράφο).
Η ρεπουμπλικάνικη εκδοχή λέει πως ευθύνεται το υπέρογκο κράτος πρόνοιας των χωρών που αντιμετωπίζουν τεράστια χρέη. Αν δούμε όμως τις κοινωνικές δαπάνες σαν ποσοστό του ΑΕΠ, μόνο η Ιταλία βρίσκεται ψηλά (στην πρώτη πεντάδα). Ούτε η Ελλάδα, ούτε η Πορτογαλία, ούτε η Ισπανία. Η Γερμανία μάλιστα διέθετε μεγαλύτερο ποσοστό από την Ιταλία για κοινωνικές δαπάνες.
Η Γερμανική εκδοχή διατυμπανίζει πως φταίει η δημοσιονομική ασωτία και τα υπερβολικά ελλείματα. Η Ελλάδα πράγματι ανήκει σε αυτή την κατηγορία και η Ιταλία λιγότερο. Ελα όμως που η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιρλανδία ήταν "πρότυπα αρετής" στα ελλείματά τους...
Αν δούμε όμως το ισοζύγιο πληρωμών (διαφορά εισαγωγών - εξαγωγών), βλέπουμε πως όλες οι χώρες που αντιμετωπίζουν κρίση χρέους, βρίσκονται στην αρνητική πλευρά του ισοζυγίου πληρωμών, γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως κάπου εδώ βρίσκεται ένα σημαντικό τουλάχιστον μέρος της αλήθειας.
Αυτά λέει ο νομπελίστας Krugman (που θεωρεί μονόδρομο την "πυρηνική επιλογή", όπως τη χαρακτηρίζει, της εξόδου από το ευρώ). Και είναι λογικό (συνεχίζουμε εμείς): όταν εισάγεις πολλά περισσότερα απ'όσα εξάγεις, θα πρέπει να δανειστείς για να καλύψεις το χρήμα που φεύγει από τη χώρα. Ενα θέμα που μπαίνει βέβαια, είναι ο λόγος που για την Ελλάδα τουλάχιστον, συνεχώς αύξανε αυτή η διαφορά. Μήπως αν θυμηθούμε τις πολεμικές δαπάνες, τα υποβρύχια και τις φρεγάτες, τις προμήθειες για τους Ολυμπιακούς αγώνες, τις επιδοτήσεις για την καταστροφή της αγροτικής παραγωγής, τις περίεργες δανειακές συμβάσεις που εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον παραμένουν κρυφές, βοηθήσει να καταλάβουμε το γιατί;
Αν επίσης πάρουμε υπόψη μας το τοκογλυφικά επιτόκια με τα οποία μας δάνειζαν και την κεφαλαιοποίηση των τόκων (πανωτόκια) που εφαρμοζόταν (κι ας θεωρείται παράνομη και καταχρηστική πρακτική), όπως και τις αποικιοκρατικές ρυθμίσεις χρεών (όπως αυτή του Γ. Παπανδρέου με υπουργό οικονομικών τον Κ. Μητσοτάκη το1964) καταλαβαίνουμε γιατί αυξήθηκε τόσο πολύ το ελληνικό χρέος.
Επομένως, τα χρήματα που μπήκαν στην Ελλάδα, ξαναβγήκαν και με το παραπάνω. Εξάλλου, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, στις 2 Γενάρη του 2012, το έχει πει ανοιχτά: «Μέχρι τώρα έχουμε πληρώσει λίγα. Δώσαμε στην Ελλάδα δάνεια, για τα οποία εισπράττουμε τόκους. Τα υπόλοιπα είναι εγγυήσεις, οι οποίες δεν χρησιμοποιήθηκαν», σημειώνει .
Ε, δεν πρέπει κάποτε αυτός ο φαύλος κύκλος της ληστρικής εκμετάλλευσης χωρών επιτέλους να σταματήσει;
ΣΗΜ: Για το άρθρο του Krugman διαβάσαμε αρχικά στο thepressproject.gr
Η ρεπουμπλικάνικη εκδοχή λέει πως ευθύνεται το υπέρογκο κράτος πρόνοιας των χωρών που αντιμετωπίζουν τεράστια χρέη. Αν δούμε όμως τις κοινωνικές δαπάνες σαν ποσοστό του ΑΕΠ, μόνο η Ιταλία βρίσκεται ψηλά (στην πρώτη πεντάδα). Ούτε η Ελλάδα, ούτε η Πορτογαλία, ούτε η Ισπανία. Η Γερμανία μάλιστα διέθετε μεγαλύτερο ποσοστό από την Ιταλία για κοινωνικές δαπάνες.
Η Γερμανική εκδοχή διατυμπανίζει πως φταίει η δημοσιονομική ασωτία και τα υπερβολικά ελλείματα. Η Ελλάδα πράγματι ανήκει σε αυτή την κατηγορία και η Ιταλία λιγότερο. Ελα όμως που η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιρλανδία ήταν "πρότυπα αρετής" στα ελλείματά τους...
Αυτά λέει ο νομπελίστας Krugman (που θεωρεί μονόδρομο την "πυρηνική επιλογή", όπως τη χαρακτηρίζει, της εξόδου από το ευρώ). Και είναι λογικό (συνεχίζουμε εμείς): όταν εισάγεις πολλά περισσότερα απ'όσα εξάγεις, θα πρέπει να δανειστείς για να καλύψεις το χρήμα που φεύγει από τη χώρα. Ενα θέμα που μπαίνει βέβαια, είναι ο λόγος που για την Ελλάδα τουλάχιστον, συνεχώς αύξανε αυτή η διαφορά. Μήπως αν θυμηθούμε τις πολεμικές δαπάνες, τα υποβρύχια και τις φρεγάτες, τις προμήθειες για τους Ολυμπιακούς αγώνες, τις επιδοτήσεις για την καταστροφή της αγροτικής παραγωγής, τις περίεργες δανειακές συμβάσεις που εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον παραμένουν κρυφές, βοηθήσει να καταλάβουμε το γιατί;
Αν επίσης πάρουμε υπόψη μας το τοκογλυφικά επιτόκια με τα οποία μας δάνειζαν και την κεφαλαιοποίηση των τόκων (πανωτόκια) που εφαρμοζόταν (κι ας θεωρείται παράνομη και καταχρηστική πρακτική), όπως και τις αποικιοκρατικές ρυθμίσεις χρεών (όπως αυτή του Γ. Παπανδρέου με υπουργό οικονομικών τον Κ. Μητσοτάκη το1964) καταλαβαίνουμε γιατί αυξήθηκε τόσο πολύ το ελληνικό χρέος.
Επομένως, τα χρήματα που μπήκαν στην Ελλάδα, ξαναβγήκαν και με το παραπάνω. Εξάλλου, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, στις 2 Γενάρη του 2012, το έχει πει ανοιχτά: «Μέχρι τώρα έχουμε πληρώσει λίγα. Δώσαμε στην Ελλάδα δάνεια, για τα οποία εισπράττουμε τόκους. Τα υπόλοιπα είναι εγγυήσεις, οι οποίες δεν χρησιμοποιήθηκαν», σημειώνει .
Ε, δεν πρέπει κάποτε αυτός ο φαύλος κύκλος της ληστρικής εκμετάλλευσης χωρών επιτέλους να σταματήσει;
ΣΗΜ: Για το άρθρο του Krugman διαβάσαμε αρχικά στο thepressproject.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου